Mooi mens.. het leven is nog zo leuk!

Buiten adem komt ze de praktijk ingestapt. De tijd ging toch sneller dan ze had verwacht en ze was bang dat ze te laat op haar pedicureafspraak kwam: “Ze bellen altijd op het moment dat je weg moet, zul je altijd zien.” Zucht ze. Ik gebaar haar te gaan zitten, en ik trek haar schoenen en steunkousen uit. “Hoe gaat het met je?” vraag ik haar. “Ach… zijn gangetje…ben alleen zo moe en dat wordt alleen maar erger. Maar ja… de dokters zeggen dat het erbij hoort en dat het niet meer overgaat…”.

Bij haar vorige afspraak kwam naar voren dat ze ernstig ziek bleek, maar zolang ze nog de benodigde injecties kreeg leek het allemaal nog mee te vallen. Nu – acht weken later – begint ze toch wat achteruitgang te bemerken. “Eigenlijk moet ik het wat rustiger aan doen, maar ja… aard van het beestje hè?” Ze glimlacht terwijl ik ondertussen haar voeten behandel.

Wanneer ik pedicuur komen er vaak mooie en ook ontroerende verhalen los. Ook bij deze dame. Lief mens, iemand die stapelgek is met haar familie en andersom. Altijd attent en zich druk maakt om anderen. Ook voor iedereen tijd heeft.

“Wanneer ik s’ avonds naar bed ga, ben ik weleens bang dat ik niet meer wakker wordt,” zegt ze opeens.

Een glinstering verschijnt in haar ooghoek. En dat de dominee haar vertelt een lijstje te maken met wensen, maakt het er ook niet makkelijker op. “Ben dus nu op zoek naar mooie muziek voor mijn begrafenis…” Ondanks haar hoge leeftijd past dit niet bij haar om daarmee bezig te zijn. Daarvoor staat ze nog te sterk in het leven.

Zin om dit leven te verlaten heeft ze dus niet, en een operatie is ook niet aan de orde. Helaas vertellen de dokters een ander verhaal. Geniet van het leven zolang het nog duurt, krijgt ze als advies. Ze zit bij mij in de stoel en probeert opgewekt het verhaal te doen. Met haar hoge leeftijd heeft ze ook niets anders verwacht. Toch valt het doktersadvies rauw op haar dak.

Wanneer ik als laatste handeling haar voeten inpak in warme doeken voelt ze zich weer wat beter. De warmte doet haar gemoed opknappen en ze stapt wat uitgeruster uit de stoel. Bij de vraag voor de het maken van een nieuwe afspraak, is er twijfel… “Wie zal het zeggen?” reageert ze. Ik schokschouder: “Geen idee, Ik ga er gewoon vanuit dat ik je zie de volgende keer en we zien wel.”

Bij het openen van de deur draait ze zich plots om. “Graag geef ik je nog een knuffel en een zoen.” En ze voegt de daad bij het woord en ik geef een knuffel en een zoen terug. Tot de volgende keer zeg ik, ze kijkt achterom en glimlacht… De tijd zal het leren.