Geschreven door: Nanda van Spijker
Hij kwam binnen, ging zitten en liet zich neerzakken op de stoel, zijn schoenen nog aan. Met een blik vol ernst keek hij me aan en zei: “Ik heb vermoedelijk keelkanker. Volgende week krijg ik alle onderzoeken, maar de oncoloog heeft er een zwaar hoofd in. Het lijkt gewoon niet goed.”
Terwijl ik zijn schoenen en sokken voorzichtig verwijderde en zijn voeten ontsmette, voelde ik een stille schok door me heen gaan. Hier zat een man, groot en sterk als een beer, die zijn leven lang al de nodige tegenslagen had gekend. Een man die ondanks zijn ruwe buitenkant altijd een lieverd is geweest, op zijn eigen onhandige manier. Zijn voeten waren altijd al een bron van ellende geweest – talloze operaties, en minstens zoveel mislukkingen.
Hij ging verder: “Als de definitieve uitslag negatief is, dan regel ik meteen euthanasie. Want dan ben ik er klaar mee. Mijn hele leven heeft in het teken van pijn gestaan, maar dat viel altijd nog te dragen. Dit is anders. Dit komt niet meer goed, dat voel ik.”
Terwijl ik zijn voeten behandelde, merkte ik dat de gebruikelijke pijnreactie uitbleef. Normaal gesproken was elke aanraking ondraaglijk voor hem, maar deze keer leek het mee te vallen. Was het de pijnstilling, of was het iets diepers, iets dat voortkwam uit de emoties die hij met zich meedroeg? Wie zal het zeggen?
In mijn werk word ik vaak geconfronteerd met moeilijke onderwerpen. Door de jaren heen heb ik geleerd om open te staan, te luisteren, vragen te stellen zonder aannames te doen. Het voelt goed om deze gesprekken aan te gaan, en ik ben dankbaar dat mensen zich veilig genoeg voelen om hun verhalen met me te delen.
Die ochtend had ik al een cliënt gehad wiens partner midden in een chemo-traject zat. Daarna een ander, die het gevecht tegen kanker weliswaar had gewonnen, maar dagelijks worstelde met de nasleep van bestraling en chemotherapie. Het raakt me diep, en dat mag. Ik ben niet van steen, en het doet me goed dat mensen hun verhalen bij mij kwijt kunnen.
Wat ik door de jaren heen heb geleerd, is om de energie van de ander bij het verlaten van de praktijk los te laten. Ik luister, ik voel mee, maar ik draag het niet mee naar huis. Dat is essentieel in dit werk.
Dit verhaal gaat over meer dan voeten; het gaat over leven, pijn, en de kracht van het delen. Over hoe we allemaal, op onze eigen manier, met tegenslagen omgaan, en hoe belangrijk het is om een plek te hebben waar je je verhaal kwijt kunt. En soms, zoals vandaag, moet ik even stilstaan bij de kracht en kwetsbaarheid van de mensen die ik mag ontmoeten.